خوردن ناخن یکی از عادت‌های غلط در کودکان و نوجوانان و گاه بزرگسالان است که علاوه بر اینکه زیبایی ظاهری ناخن از بین می‌رود، باعث ایجاد بیماری‌های گوارشی نیز می‌شود. ناخن جویدن یک اختلال عادتی ارضا کننده و واکنش روانی است که غالبا از دوران کودکی شروع می‌شود و در دوران ابتدایی و راهنمایی شدت می‌یابد.
تحقیقات نشان می‌دهد که تقریبا ۳۸ درصد کودکان ۴ تا ۶ سال ناخن‌هایشان را میجوند و این عادت در آنها تا سن ۱۰ سالگی به اوج می‌رسد. اما به طور کلی اکثر مبتلایان را کودکان ۹ تا ۱۱ ساله تشکیل می‌دهند.
ناخن جویدن در دخترها شایع‌تر از پسرهاست. این اختلال در دختران، در حدود ۱۱ سالگی و در پسران، در حدود ۱۳ سالگی به بیشترین حد می‌رسد و تقریبا ۲۰ درصد مبتلایان، تا سنین نوجوانی و بزرگسالی درگیر این مشکل هستند.
علل به وجود آمدن ناخن جویدن
ترس، تنش روانی، ناکامی های مکرر، تامین نشدن نیازهای اساسی کودک به خصوص فقر عاطفی، نداشتن امنیت و آرامش روانی و نداشتن اطمینان از علاقه ی والدین، کمرویی و خجالتی بودن کودک و مقررات انضباطی شدید، زمینه‌های فشار، نگرانی و عصبانیت بیش حد را در کودک ایجاد می‌کنند. در این حالت وقتی کودک نمی‌تواند بر موانع پیروز شود، به خود فشار می‌آورد. این فشار، باعث اضطراب می‌شود و در نتیجه کودک برای رهایی از اضطراب و تخلیه هیجانات به ناخن جویدن روی می‌آورد. از این طریق حالت تهاجمی خود را کنترل می‌کند و بر اضطراب‌ها چیره می‌شود؛ توجهش را از دنیای خارج قطع می‌کند و به درون خویش برمی‌گرداند.
بنابراین غالبا ناخن جویدن، ناشی از هیجانات و اضطراب‌ها و یا روشی برای ابراز دلخوری است.
درمان
اول از همه باید به دنبال علت پرداخت که چه علتی باعث ایجاد این عمل در کودک شده است. همچنین نباید انتظار داشته باشیم که یکباره این عادت ترک شود، بلکه قدم به قدم باید جلو رفت.
چون ناخن جویدن ، ناخودآگاه و بر اثر فشارِ اضطراب درونی شکل می‌گیرد، لذا باید عامل اضطراب را از بین برد. درمان در این بیماری عصبی شامل جایگزین کردن یک عادت بهینه به جای عادت خوردن ناخن‌هاست. همچنین رفتار درمانی نیز در درمان این عادت اشتباه کاربرد مفیدی دارد.