در دهه ۱۹۶۰، یک استاد بی نظیر و بحث برانگیز، گسترش اینترنت را پیش بینی کرد.(۱۹۶۰ میلادی – ۱۳۳۹ شمسی)
مارشال مک‌لوهان به انگلیسی Marshall McLuhan (۲۱ ژوئیه ۱۹۱۱–۳۱ دسامبر ۱۹۸۰) استاد مرکز مطالعات رسانه‌ای تورنتو، و مطرح‌کنندهٔ مفهوم «دهکدهٔ جهانی» و جملهٔ معروف «رسانه خود پیام است» بود. او از نظر توجه به فناوری‌های ارتباطی، جزو چهره‌های پیشتاز در این قلمرو به حساب می‌آید. طبقه‌بندی رسانه‌ها به سرد و گرم نیز از کارهای اوست. او به تلویزیون صفت «غول خجالتی»، و به رادیو صفت «طبل قبیله‌ای» داد.
مک لوهان معتقد بود که کل فناوری‌های رسانه‌ای از الفبا تا کامپیوتر در واقع امتداد انسان بوده‌اند.بقیهٔ کارهای مک‌لوهان که در واقع تلاش می‌کند که نشان دهد رسانه چگونه «بودن در جهان» ما را تعیین می‌کند، در واقع تلاش او برای ارائهٔ یک تحلیل پدیدارشناسانه از زندگی در «دهکدهٔ جهانی» و در کل فضاهای رسانه‌ای‌ست که رسانه‌ها ایجاد می‌کنند.
افکار مک‌لوهان که در کتاب «درک رسانه: امتداد انسان» منتشر شد تأثیر بسزایی در مطالعات رسانه‌ای داشت. او کتاب را با این بخش آغاز می‌کند: «رسانه پیام است».
مک‌لوهان اعتقاد داشت که رسانه‌ها وسیله‌ای برای بسط و گسترش بدن می‌باشند. به عنوان مثال اتومبیل راه رفتن را امتداد می‌دهد و روزنامه نطق را گسترش می‌دهد. رسانه نحوهٔ ارتباط با دنیا را تغییر داده و نگرش را به دنیا عوض می‌کند. در واقع نگاه ما به پیام رسانه و محتوای آن توجه ما را به خود آن از بین می‌برد. در نگاه مک‌لوهان به رسانه، محتوای آن تأثیر بسزایی ندارد و مهمترین پیام رسانه تأثیر آن در دیدگاه ما به زندگی است. همان‌گونه که چاپ به شکل‌گیری دولت‌ها منجر شد و ماشین به ایجاد شهرها و جاده‌ها، تلویزیون نیز به پایان دوران نوشتار و روزنامه می‌انجامد و ساختار دنیا را دگرگون می‌کند. مک‌لوهان که رسانه‌های الکترونیک را امتداد حواس (دستگاه عصبی) انسان می‌دانست، دنیای حاصل از ارتباط تلویزیونی را «دهکدهٔ جهانی» نامید.
مارشال مک لوهان بیشتر زندگی خود را در دانشگاه تورنتو گذراند، جایی که او عمدتا به درک فرهنگ و تکنولوژی متمرکز بود.
در کتاب شناخته شده خود (درک رسانه)، او پیش بینی کرد که ما به زودی از فرهنگ بصری دور می‌شویم ومیدانست که با پیشرفت رسانه هایی مانند تلویزیون، مجلات چاپی و رسانه های الکترونیکی این اتفاق نزدیک ترهم می‌شود.
او معتقد است، یک روستای جهانی، نوع جدیدی از سازمان اجتماعی را ایجاد می کند که ما را از فردیت گرایی به قبیله گرایی منتقل می کند، با وجود رسانه‌ها ارتباط ما آسان تر می‌شود.
دلیل اصلی مک لوهان توانست پیش بینی قابل توجهی در این باره داشته باشد که او درک فزاینده ای از فناوری و نحوه استفاده از آن دارد.
در حالی که مک لوهان گاهی اوقات دیدگاه بدبینانه ای نسبت به چگونگی انطباق شرایط انسانی با تکنولوژی ها داشت، او اغلب بی طرفانه بود، و به این نتیجه می رسید که فنآوری به طور کلی آگنستیک(ندانم گرایی) است. اگر سواد دارید و از آن استفاده می کنید، تکنولوژی به عنوان اهرمی است؛ اگر این کار را نکنید، آنگاه تکنولوژی شمارا کنترل می‌کند.
هنگامی که ما به واژه سایبورگ (یک موجود با هر دو اجزای ارگانیک و مکانیکی) فکر می کنیم، ما به فیلم های علمی تخیلی فکر می کنیم که در آن انسان ها با یک کامپیوتر فیزیکی ادغام شده اند. اما با توجه به تعریف مک لوهان، ما از زمان آموختن آتش و ساخت ابزار و لباس، خود در لباس سایبورگ بوده ایم.
هر یک از این فن آوری ها، درست مانند کامپیوتر، به نوعی بخشی از بدن ما و حواس آن را تقویت می کند تا ما بتوانیم در سراسر مناطق مختلف فضا و زمان حرکت کنیم.
این واقعیت که شما می توانید از همان رایانه برای ارسال ایمیل به عزیزان استفاده کنید، در عرض چند دقیقه از طریق فواصل وسیع ارتباط برقرار کنید، به شما امکان می دهد تا بسیار محکم از فضای زمان به نحوی که بدن شما تنهایی نمیتواند این کار را انجام دهد و نیاز به یک فناوری جداگانه دارد
اگرشما بتوانید از تکنولوژی های جدید استفاده کنید و علم کافی را برای استفاده از آن ها داشته باشد ،این استفاده به نفع شما تمام می‌شود و اگر نتوانید از آن استفاده کنید یا دانش کافی استفاده از آن را ندارید مواظب باشید تا زندگی شمارا کنترل نکند!
این تعریف تکنولوژی همه چیز را تغییر می دهد
تکنولوژی هم می‌تواند اهرمی و هم می‌تواند مانعی برای ما باشد!
یکی از الهام گرفته ترین رویه های فرهنگی در سال های اخیر، مینیمالیسم یا ساده‌گرایی است: این ایده که مالکیت کمتری باشد، زیرا بیشتر آنچه که ما امروز در این جهان داریم، به معنای دقیق و واقعی خود نیست.
از طرفی در پایان روز، اگر شما از اصول اولیه مراقبت کنید، مانند تغذیه خود، سقف روی سرتان و پیدا کردن راه هایی برای اضافه کردن ارزش‌ها، به نظر می‌رسد از نظر فنی نیازی به بیشتر ندارید.
این یک ایده کاملا درست است، اما در عین حال، به طریقی دیگر،همه چیز کوتاه می شود.(ساده‌گرایی)
لینک‌های مرتبط