آیا فکر می کنید دنیا تا سال آینده جای بهتری شود؟ در دهه آینده چطور؟ آیا میتوانیم به گرسنگی خاتمه بدهیم؟ به تساوی حقوق زن و مرد دست پیدا کنیم؟ تغییرات آب و هوایی را متوقف کنیم؟ همه این ها در ۱۲ سال آینده ممکن است؟ اهداف جهانی برای توسعه دنیا چیست؟
توسعه دنیا
رهبران جهان در سازمان ملل جلسه ای داشتند. در این جلسه، بر سر یک سری اهداف جهانی برای توسعه دنیا در سال ۲۰۳۰، به توافقاتی رسیدند.
این‌ها محصول یک هم فکری بزرگ هستند. اهداف جهانی برای توسعه دنیا بیانگر این هستند که ما چه مردمی میخواهیم باشیم.
اما آیا این دیدگاه نسبت به جهانی بهتر، دست یافتنی است؟ جواب به طور شوکه کننده ای این است که ما در واقع شاید بتوانیم. اما نه طبق روند معمول کارها.
حالا این ایده که جهان قرار است جای بهتری شود ممکن است کمی خیالی باشد. اخبار را هر روز ببینید که جهان انگار دارد رو به عقب می رود تا رو به جلو!
بیاید صادق باشیم، خیلی آسان می شود به اطلاعیه مهم سازمان ملل تردید داشت.
اما شما را دعوت میکنم که برای چند لحظه تردید خود را کنار بگذارید. چون در سال ۲۰۰۱ سازمان ملل یک سری اهداف دیگری تنظیم کرد اهداف توسعه هزاره(هزار سال) و هدف مهم نصف کردن تعداد افراد فقیر تا سال ۲۰۱۵ بود.
این هدف با مبنای سال ۱۹۹۰ اتخاذ شد. زمانیکه ۳۶ درصد جمعیت جهان در فقر زندگی می کردند و رساندن آن به ۱۸ درصد تا سال ۲۰۱۵.
آیا به این هدف رسیدیم؟ نه. ما از آن فراتر رفتیم تعداد افراد فقیرجهان به ۱۲ درصد سقوط می‌کند.
درست است که این هنوز به اندازه کافی خوب نیست و جهان هنوز با تعدادی مشکل مواجه است، اما افراد بد بین که میگویند دنیا نمیتواند بهتر شود در اشتباه هستند.
پس ما چطور به این موفقیت رسیدیم؟
بیشتر به دلیل رشد اقتصادی بود. بیشتر سهم کاهش فقر در کشور های چین و هند بود که در سال های اخیر رشد اقتصادی شدیدی را تجربه کردند.
بنابرابن آیا میتواینم دوباره از همان روش استفاده کنیم؟ آیا رشد اقتصادی میتواند ما را به اهداف جهانی برساند؟
برای جواب به این سوالات ما باید ببینیم دنیا در حال حاضر نسبت به اهداف جهانی در کجا قرار دارد و چقدر راه را باید طی کنیم؟
اهداف جهانی تا حدودی سخت هستند. در حالیکه برخی اهداف مشخص هستند مثل پایان دادن به گرسنگی بقیه اهداف بسیار نامعین هستند مثل ارتقاء جوامع صلح آمیز و بردبار.
پس برای کمک به این محک زنی، از ابزاری به نام “شاخص پیشرفت اجتماعی” استفاده می کنیم که همه چیزهایی که اهداف جهانی خواستار رسیدن به آنها می‌باشد را اندازه گیری می کند.
اما همه را در یک عدد خلاصه می کند تا با آن محک زنی کنیم و به مرور زمان مسیر پیشرفت را ردیابی کنیم.
شاخص پیشرفت اجتماعی
شاخص پیشرفت اجتماعی اساساً ۳ سوال بنیادی راجع به جامعه می پرسد.
اول: آیا همه ازحداقل‌ها برای زندگی برخوردارند؟ غذا، آب، سرپناه، امنیت؟
دوم: آیا همه امکانات اولیه برای زندگی بهتر را دارند؟ آموزش، اطلاعات، سلامتی و محیط زیست پایدار؟
سوم: آیا همه فرصت بهبود زندگی خود را دارند؟ به وسیله حقوق، آزادی انتخاب،عدم تبعیض و دسترسی به دانش پیشرفته دنیا.
شاخص پیشرفت اجتماعی همه این‌ها را در ۵۲ شاخص خلاصه می کند تا نمره کل از بین ۰ تا ۱۰۰ را مشخص کنند و می فهمیم که یک گستره وسیعی از انواع عملکرد در دنیای حاضر وجود دارد.
نروژ با نمره ۸۸ کشوری با بالاترین عملکرد است و جمهوری افریقای مرکزی با نمره ۳۱ کشوری با کمترین عملکرد است.
ما میتوانیم همه کشور ها را با هم با در نظرگرفتن جمعیت های متفاوت، اضافه کنیم سپس نمره جهانی ۶۱ است. در حقیقت یعنی به طور متوسط، سطح پیشرفت اجتماعی انسانها امروز، در حد کشور های کوبا و قزاقستان است.
اینجا جایی است که الان هستیم ۶۱ از ۱۰۰.
برای رسیدن به اهداف جهانی باید به چه چیزهایی دست پیدا کنیم؟
در حال حاضر،اهداف جهانی بسیار بلند پروازانه هستند اما قرار نیست دنیا را تا چند سال آینده به نروژ تبدیل کنند.
با نگاهی به ارقام، می‌توان تخمین زد که نمره ۷۵ دربهبود زندگی انسانها نه تنها پرش عظیمی نیست بلکه میتواند به عنوان هدفی برای نمرات جهانی باشد. پس هدف ما رسیدن به ۷۵ از ۱۰۰ است آیا می توانیم به آن برسیم؟
شاخص پیشرفت اجتماعی میتواند در این محاسبه به ما کمک کند. ممکن است متوجه شده باشید که در این مقیاس هیچ شاخص اقتصادی نیست هیچ تولید ناخالص ملی و رشد اقتصادی در مدل شاخص پیشرفت اجتماعی نیست و به ما اجازه میدهد که روابط بین رشد اقتصادی و پیشرف اجتماعی را بفهمیم.
رشد اقتصادی در مبارزه با فقر کمک بسیاری کرده اما ظاهرا تأثیر زیادی بر روی دستیابی به اهداف جهانی نداشته است. پس چه اتفاقی می افتد؟
یک چیز وجود دارد: اینکه در این راه، ما قربانی موفقیت های خود هستیم. ما از موفقیت‌های کوچک در رشد اقتصادی بهره بردیم و آنها را تمام کردیم و حالا با مشکلات سخت تری روبرو هستیم و میدانیم که رشد اقتصادی علاوه بر مزایا با هزینه هایی نیز همراه است.
هزینه های محیط زیست، هزینه هایی که از مشکلات جدید سلامتی مثل چاقی ناشی شده‌اند. این ها خبر های بدی هستند. ما فقط با ثروتمند شدن به اهداف جهانی نمیرسیم.
پس آیا حق با بدبین ها است؟
شاید هم نه. چون که شاخص پیشرفت اجتماعی خبر های خوبی هم به همراه دارد.
ما کشور هایی داریم که عملکرد پایینی در پیشرفت اجتماعی به تناسب ثروتشان دارد روسیه منابع طبیعی زیادی دارد اما مشکلات اجتماعی زیادی هم دارد. چین پیشرفت اقتصادی عظیمی داشته اما هیچ راهی به سوی حقوق انسانی و معضلات محیط زیست ایجاد نکرده است.
هند یک پروژه فضایی دارد درحالیکه میلیون‌ها نفر در کشور امکان استفاده از توالت ندارند. از طرف دیگرما کشور هایی را داریم که عملکرد بالایی در پیشرفت اجتماعی به تناسب تولید ناخالص ملی، دارند.
کاستاریکا تحصیلات، سلامتی و پایداری محیط زیست را اولویت داده است در نتیجه به پیشرفت اجتاعی بالایی علی رغم تولید ناخالص ملی نسبتا متوسط دست یافته.
کاستاریکا تنها کشور نیست از کشور های فقیر نظیر رواندا تا کشور های ثروتمند مثل نیوزلند همه میتوانند به پیشرفت اجتماعی زیادی برسند حتی اگر تولید ناخالص ملی خیلی خوب نباشد.
این خیلی مهم است چون به ما میگوید که در جهان راه حل بسیاری از مشکلاتی که اهداف جهانی میخواهد آنها را حل کند، داریم، همچنین میگوید ما وابستگی شدید به تولید ناخالص ملی نداریم.
انتخاب های مهم ما
اگر ما به رفاه مردم اولویت دهیم، میتوانیم پیشرفتی بیشتر از آنچه که تولید ناخالص انتطار دارد داشته باشیم.
این مقدار برای آنکه مارا به اهداف جهانی برساند، کافی است؟ آیا میتوانیم به اهداف جهانی دست پیداکنیم؟
مطمئناً نه. حتی موج بزرگ رشد اقتصادی نیز نمی تواند ما را به آنجا برساند، فقط قایق‌های بزرگ ثروتمندان را بالا می‌برد و و بقیه را رها می‌کند.
اگر می خواهیم به اهداف جهانی برسیم؛ باید متفاوت عمل کنیم. ما باید پیشرفت اجتماعی را اولویت بدهیم و راه حل ها را در جهان اندازه گیری کنیم.اهداف جهانی یک فرصت تاریخی هستند چون رهبران جهان متعهد شده اند آنها را محقق کنند.
نکته مهمتر آنکه هر کشوری چالش هایی برای رسیدن به اهداف جهانی خواهد داشت. بیایید اهداف را رها نکنیم و به سمت بدبینی نرویم و رهبران جهان را به این تعهدات پایبند کنیم.
منبع: